El patrzy na Bangkok. El patrzy na Lizbonę. El włóczy się ulicami Bangkoku. El biegnie ulicą w Lizbonie. Na ekranie te epizody dzielą dosłownie sekundy: bohaterka wchodzi do sklepu w stolicy Tajlandii i robi zakupy, po czym wraca do domu wzdłuż lizbońskich kamienic. Świetnie zmontowany, nagrodzony na festiwalu w Rejkiawiku film Leonor Teles rozwija się linearnie pod względem emocjonalnym (samotność, spotkanie, rozstanie, rozpacz, powrót), ale zaburza czasoprzestrzeń. Akcja płynnie przenosi się znad Atlantyku nad Zatokę Tajlandzką, śledząc młodą architektkę El (w tej roli muzyczka Carolina Miragaia). Androgyniczna, z szopą gęstych kręconych włosów, przemierza nabrzeża, labirynty miejskich ulic, niezliczone restauracje i bary. Na ogół sama, czasem z Kay (Meghna Lall), Kanadyjką tajskiego pochodzenia, nomadką i kosmopolitką, która podróżuje po całym globie. Kay pojawia się w życiu El nagle i równie nagle znika… Pulsujący intensywnymi kolorami, nakręcony na taśmie 16 mm i eksperymentujący z fakturą obrazu debiut fabularny zdradza fascynację reżyserki twórczością Wonga Kar-Waia i jest kinofilskim, wyczulonym na miejskość portretem zadurzenia i tęsknoty.