Bella Baxter (Emma Stone) to kobieta-trofeum, którą wszyscy mężczyźni po kolei zamykają w złotej klatce. Na szczęście bohaterka perfekcyjnie opanowała sposoby na ucieczkę z więzienia. Lawirując, a właściwie wściekle skacząc pomiędzy kokieterią, hardością a pozorną uległością, Bella wykorzystuje luki w systemie i usypia czujność strażników. Przy okazji wychodzi z założenia, że najlepszą obroną jest atak i z lubością demaskuje hipokryzję swoich oprawców, którzy skrywają niecne zamiary, udając fałszywych sojuszników i wyrozumiałych patriarchów. Perwersyjny urok bohaterki udziela się samemu filmowi. Biedne istoty, o których nakręceniu Yorgos Lanthimos marzył od ponad dekady, to piękne monstrum zszyte z kawałków Lolity Nabokova, Annette Caraxa, a nawet Barbie Gerwig. W zrealizowanym z rozmachem, olśniewającym wizualnie i skutecznie zalecającym się do hollywoodzkich notabli (cztery Oscary!) filmie reżyser nie zapomniał także o swych arthouse’owych korzeniach. Czy opowieść o niesfornym dziecku, które buntuje się przeciw sztywnym regułom, nie może być w końcu odczytana jako autorski, wysokobudżetowy remake Kła?