W 2022 roku Ryūichi Sakamoto, od dłuższego czasu chorujący na raka, zdecydował się na ostatni koncert. Nie dla publiczności i nawet nie dla skromnej ekipy, która pod kierownictwem Neo Sory, syna kompozytora, rejestrowała występ. Być może chciał zagrać dla siebie samego, jeszcze raz usiąść przy fortepianie, zmierzyć się z własnym bogatym dorobkiem, pożegnać się z nim przed nieuniknioną śmiercią. Melancholii i zadumie sprzyjają zarówno piękne czarno-białe zdjęcia Billa Kirsteina, jak i dobór repertuaru (usłyszymy m.in. kompozycje z nagrodzonej Oscarem ścieżki dźwiękowej Ostatniego cesarza i z Wesołych świąt, pułkowniku Lawrence, a także utwory z solowych płyt artysty), a jednak Opus nie ma żałobnego nastroju. Zbliżenia na dłonie i twarz pianisty czasem pozwalają dostrzec narastające zmęczenie i ukłucia bólu, w niektórych momentach dają one poczucie, jakbyśmy swoją obecnością w sali kinowej naruszali intymność kompozytora: wtedy wystarczy na chwilę zamknąć oczy i zatopić się w muzyce. Także po to, żeby usłyszeć, że ten pożegnalny koncert to przede wszystkim ostatni triumf wielkiego mistrza nad chorobą i tracącym siły ciałem.