Wyrzutek społeczny, banita, groźne indywiduum – a może outsider wydeptujący na obrzeżach społeczeństwa własną ścieżkę wolności? Inspirując się esejem filozofa Michela Foucaulta, duet reżyserów tworzy portret człowieka, który zapisał się w historii jedynie za sprawą kilkuzdaniowego tekstu wyroku, przechowanego w więziennym archiwum. XVIII-wieczny skazaniec Mathurin Milan popadł w długi, włóczył się i zaniedbał rodzinę, oddając się dziwnym praktykom w leśnej głuszy. Tak jak w swoim debiucie Owca (Konkurs 14. NH), francuscy twórcy starają się wydobyć człowieczeństwo spod warstwy piętnującego, standaryzującego języka. W oznakach obłędu dostrzegają krzyk protestu, coś autentycznego w tym, co wymyka się zrozumieniu i przekracza tzw. normę. Nieuniknionemu upadkowi bohatera przyglądamy się w serii luźno powiązanych ze sobą scen, które od strony wizualnej przywołują na myśl realistyczne malarstwo barbizończyków, zwłaszcza delikatne światło z ukazujących życie wiejskie obrazów Jeana-François Milleta. Anarchistyczne z ducha Żywoty… to także ironiczna wiwisekcja instytucjonalnego ceremoniału, upudrowanego, skostniałego teatru przemocy i języka władzy, który z jednej strony porządkuje i nazywa, a z drugiej – wyklucza, potępia, a niekiedy niszczy. Gratka dla fanów historycznych ekstrawagancji Alberta Serry.