Matteo Garrone, spec od opowieści o outsiderach, którzy nie potrafią oprzeć się sile swoich mrocznych instynktów, niespodziewanie nakręcił podnoszącą na duchu baśń. Na szczęście włoski mistrz, nawet demonstrując łagodniejsze oblicze niż zwykle, ani myśli rezygnować z wyrazistości. Ja, kapitan w punkcie wyjścia przypomina ekranizację koszmarnego snu prawicowego radykała. Głównymi bohaterami filmu są w końcu dwaj czarni nastolatkowie, którzy pragną za wszelką cenę przekroczyć granice Europy. Opisując ich ekstremalnie wymagającą, pełną niebezpieczeństw odyseję, Garrone odczarowuje jednak szereg antyimigranckich klisz. Seydou i Moussa są w stanie pokonywać kolejne przeszkody nie tylko dzięki sprytowi, lecz przede wszystkim za sprawą wrodzonej szlachetności i okazywanej na każdym kroku troski o słabszych. Poddawani kolejnym próbom, przypominają bohaterów klasycznej baśni, którzy na naszych oczach przechodzą przyspieszony kurs dojrzewania. Przy okazji do samego końca zachowują dziecięcą naiwność, która – zdaniem Garrone – wydaje się stanowić uniwersalny warunek przetrwania w coraz bardziej przygnębiającej rzeczywistości.