Schyłek ery kolonialnej w zmysłowym filmie Sendijarević (Zabierz mnie w jakieś miłe miejsce, 19. NH) jest lepki od potu i cukru. Udręczone białe ciała i umysły podatne na smutek tropików obnażają swoją mizerię i słabość. Artefakty cywilizacji zachodniej rozpadają się i gniją, a spod pleśniejącej dekoracji wyziera to, co daremnie mają ukryć stołowe zastawy, tapety, karykaturalne stroje: naga przemoc. Sceną tych dekadenckich ostatnich podrygów kolonialnej potęgi są Holenderskie Indie Wschodnie. Po śmierci właściciela plantacji trzciny cukrowej wdowa (Renée Soutendijk) ściąga w ten zakątek świata jego syna, któremu towarzyszy ciężarna żona. Zamiast spadku czeka ich jednak gorzkie rozczarowanie: ojciec zapisał majątek dziecku służącej. Wdowa spiskuje w nadziei na odzyskanie podupadłego imperium, synowa przeżywa erotyczne przebudzenie na łonie natury, służąca z godnością czeka na swój czas, a między nimi wszystkimi biega dziecko, nieprzynależne do żadnego świata. Reżyserka skupia się na ciałach i ta perspektywa uwalnia film Sendijarević z historycznego gorsetu i pozwala jej uwspółcześnić przenikliwą, gęstą opowieść o brzemiennych w skutki czynach i dziedzictwie przemocy.