Nagrodzony Złotą Kamerą w Cannes film zaczyna się jak wiele psychologicznych dramatów: szwagierka Thiena ginie w tragicznym wypadku motocyklowym, a mężczyzna musi zaopiekować się jej pięcioletnim synkiem Dao. Wspólnie jadą na prowincję, by uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych, lecz Thien pragnie również odnaleźć swojego brata, który wiele lat temu opuścił rodzinę, by zacząć wszystko od nowa. Wyprawa w rodzinne strony zamienia się jednak w podróż w poszukiwaniu tajemnicy życia, a przypadkowe spotkania – z dawną kochanką, z weteranem wspominającym czasy wojny – stają się dla bohatera szansą na konfrontację z widmami przeszłości. Wspaniały, nasycony biblijną symboliką, hipnotyzujący – część widzów po pokazach w Cannes opisywała seans wręcz jako doświadczenie psychodeliczne – debiut Phạm Thiên Âna wpisuje się w nurt metafizycznego slow cinema. Można w nim odnaleźć inspiracje twórczością zarówno Apichatponga Weerasethakula, jak i Andrieja Tarkowskiego czy nawet Terrence’a Malicka. Wietnamski reżyser jest jednak artystą obdarzonym własnym głosem i wrażliwością, zadającym kluczowe pytania o naturę życia i śmierci, wiary i duchowości, a zarazem świadomym, że na żadne z nich nie ma jednoznacznej odpowiedzi.