Enigmatycznie wystylizowane i znakomicie sfotografowane studium pożądania i ciała jako obiektu. Film, fabularnie krążący wokół relacji BDSM dwóch kobiet, badający światło i ciemność, bezruch i ruch, wolność i ograniczenia, jest esejem o fascynującej kompozycji wizualnej i genialnej ścieżce dźwiękowej The Vyllies. Dźwięk jest tu niezwykle ważny, pozwala widzowi poczuć upływ czasu, podczas gdy kamera prawie się nie rusza. Biała lina odbita jak promień światła na tle czarnej skóry, mięśnie drgające pod rajstopami, błyszczące metalowe klamry na ubraniu dominy – te obrazy budują wizerunek kontroli i uległości, kipią powściągliwością i oczekiwaniem. Mano destra, choć był jedynym filmem Cleo Uebelmann, zyskał w społeczności BDSM status legendy. Stał się też inspiracją dla Petera Stricklanda do nakręcenia filmu Duke of Burgundy: reguły pożądania.