Fraza o „terapeutycznym charakterze sztuki” nie zawsze jest zwykłym banałem, a animacja Pawła Prewenckiego właśnie tego dowodzi. Reżyser zaprasza w podróż po świecie pustki i straty, który – zamiast histerycznym rozedrganiem – emanuje raczej elegancką melancholią rodem z obrazów de Chirico. Pozbawiona nachalności szczerość, z jaką twórca opowiada o swoim bólu, budzi szacunek i daje nadzieję, że w momencie próby będziemy umieli wykazać się w życiu podobną odwagą.