Jeszcze niedawno na nazwisko Franciski Eliassen łatwiej było trafić, szukając w Norwegii chaty na odludziu. Do dziś jej oferta w serwisie CouchSurfing (jak sama pisze: Bardzo prymitywna ziemianka zbudowana niemal wyłącznie ze znalezionych materiałów, drzewa wyrzuconego na brzeg itp.) pojawia się wysoko w wynikach wyszukiwania. Ale pokazywany m.in. na festiwalach w Locarno i Göteborgu debiut reżyserki pozwala mówić o Eliassen jako o nadziei norweskiego kina niezależnego. Siostro, co rośnie na skażonej ziemi?, opowieść o siostrzeńskich relacjach zaburzonych przez chorobę psychiczną starszej z dziewczyn, imponuje dojrzałością, empatią i precyzją w prowadzeniu młodych aktorek. Historia Eiry i Very jest jednocześnie refleksją na temat relacji człowieka z naturą. To właśnie nieustanna troska o przyszłość i lęk przed nadchodzącą katastrofą klimatyczną zamienia się u Very w wyniszczającą ją obsesję. Eliassen nigdy nie zmienia jednak swojego filmu w publicystykę. Łącząc realizm z onirycznymi, enigmatycznymi obrazami tworzy niepokojący, pełen niedopowiedzeń wizualny poemat.