Francuski mistrz Philippe Grandrieux – jego filmy Sombre, A New Life i Jezioro były prezentowane w Konkursie Nowe Horyzonty w 2002, 2004 i 2009 roku – powraca do programu wrocławskiego festiwalu, dzieląc się swoją obsesją niepokoju w ostatniej części trylogii, na którą składają się też White Epilepsy (13. NH) i Meurtrière (2015). Punkt wyjścia wydaje się ten sam, co w poprzednich odsłonach tego konceptualnego wideo-performansu – w centrum kadru znajduje się transformujące na naszych oczach, wydobyte z ciemności ludzkie ciało. Tym razem kobiece, oglądane w trzech osobnych odsłonach, statyczne bądź w ruchu, zupełnie nagie i otwarte, albo zakryte, ubrane w znaczące gesty. Od rozkoszy, przez walkę, ku rozpaczy – Grandrieux zdziera z kobiecości maskę, by po chwili ponownie ją założyć. Minimalizm kompozycji zderza się tu z emocjonalnie gęstym symbolizmem, prowadząc widzów w stronę – nie bójmy się tego słowa – katharsis.
Urodził się w 1954 roku we Francji. Ukończył studia na Wyższej Uczelni Sztuk Teatralnych w Belgii. W latach 80. współpracował z Francuskim Narodowym Instytutem Sztuk Audiowizualnych i kanałem telewizyjnym La Sept/Arte. Twórca filmów eksperymentalnych, instalacji, dokumentów, wideoklipów i filmów pełnometrażowych, którego dokonania, związane głównie z poszukiwaniem nowych środków wyrazu, zestawiane są z twórczością największych autorów francuskiej awangardy – Jeana Epsteina, Luisa Buñuela, Marcela L’Herbiera.
1996 Retour à Sarajevo / Return to Sarajevo (doc.)
1998 Sombre
2002 La vie nouvelle / A New Life
2008 Jezioro / Un lac / A Lake
2011 Być może piękno umocniło naszą determinację – Masao Adachi / Il se peut que la beauté ait renforcé notre résolution – Masao Adachi / It Maybe That Beauty Has Strengthened Our Resolve – Masao Adachi (doc.)
2012 White Epilepsy
2015 Meurtrière
2015 Malgré la nuit