Docu-drama należąca do nurtu portugalskiego Cinema Novo. Czarno-białe arcydzieło ze zdjęciami fotografa i operatora Augusto Cabrity zostało wpisane przez „New Yorkera” na listę kilkudziesięciu tytułów z całej historii kina, które kształtowały sztukę dokumentu. To film poświęcony życiu kończącego karierę boksera z Mourarii, Belarmino Fragoso, z nim samym w głównej roli. Pełen szczerości, żywy portret zwykłego człowieka żyjącego w Lizbonie w latach 60. Ta hybryda reportażu i inscenizacji zwraca uwagę przede wszystkim niewpisującą się w żaden kanon formą. Zarówno ruch w obrębie kadru, kąty widzenia kamery, niemal graficzny charakter ujęć, jak i dynamiczny montaż sprawiają wrażenie, jakby narrację dopasowano do towarzyszącej obrazowi muzyki. Rytm ponad wszystko! Ten film jest jak taniec! Skontrastowane, nastrojowe zdjęcia mają oddać nie tylko zbuntowanego ducha tytułowej postaci, ale i samego miasta. Wypełniona ludzkim mrowiem Lizbona otwiera przed nami podwoje swoich nocnych klubów i jazzowych piwnic. Prezentuje modernistyczne oblicze. Belarmino – niegdyś pucybut, teraz bokser i kolorysta w zakładzie fotograficznym, dla którego trzydniowy głód to nie głód – na tym tle emanuje wolą przetrwania.