Tytułowy zamek to wielka posiadłość w głębi argentyńskiej pampy. 12 pokoi, sześć łazienek – wyliczają w pewnym momencie bohaterki filmu. Do tego kawał ziemi i sporo zwierząt hodowlanych. Majątek, z którym nie wiadomo, co począć. Justina przez wiele lat pracowała na zamku jako służąca, a po śmierci właścicielki odziedziczyła go. Teraz mieszka w nim jedynie z córką Alexią i trudną do oszacowania liczbą zwierząt: psów, kotów, a nawet z czarną owieczką i małym prosiaczkiem, którego trzeba wciąż karmić butelką (wszystko, jak napisał krytyk „Screen Daily”, poza skalą słodko-metru). Ale życie na zamku dalekie jest od idylli: choć utrzymanie go jest drogie, Justina nie myśli o sprzedaży, a Alexia marzy raczej o przeprowadzce do wielkiego miasta. Dokument Martína Benchimola – dyskretnie wzbogacony kilkoma scenami narracyjnymi – nie jest wyłącznie ekscentrycznym portretem dwóch kobiet, które muszą poradzić sobie z niecodzienną sytuacją. To także opowieść o głębokich podziałach społecznych, zwodniczym przywiązaniu do tradycji, a przede wszystkim różnicach klasowych. Gdy do zamku przyjeżdża rodzina dawnych właścicieli, Justina mimowolnie znów przyjmuje rolę służącej.