Babatunde Apalowo nie ukrywa w wywiadach, że chciałby, aby jego film obejrzało jak najwięcej Nigeryjczyków. Ma przy tym świadomość, że szanse na to są niewielkie. Wspominał, że sama realizacja filmu była obarczona sporym ryzykiem, a gotowe dzieło zostanie w Nigerii albo ocenzurowane, albo trafi na półkę. Relacje homoseksualne są w ojczyźnie reżysera zakazane przez prawo, a sytuacja osób LGBTQ+ jest dramatyczna: większość z nich nigdy nie ujawnia swojej tożsamości z obawy przed sądem lub linczem z rąk sąsiadów. Czasem – jak w jednej ze scen Wszystkich kolorów świata… – wystarczy wykrzyczana w gniewie insynuacja, by w ruch poszły pięści samozwańczych strażników moralności. W takich realiach rodzi się, niespodziewanie dla obu, uczucie między Bambino i Bawą. Miłość, która nie ma szans na spełnienie i do której żaden z nich nie chce się przyznać nawet przed samym sobą. Reżyserski debiut Apalowo jest liryczny, delikatny, przesycony rozpaczą, lecz gdzieś głęboko pod warstwą smutku i melancholii kryje się iskra nadziei, że przyszłość przyniesie zmianę.