Prezentowana w konkursie ostatniego festiwalu w Wenecji Odwieczna córka to przede wszystkim aktorski majstersztyk w wykonaniu Tildy Swinton. W najnowszym filmie bohaterki zeszłorocznej nowohoryzontowej retrospektywy Swinton wciela się w podwójną rolę: matki i córki. Rosalind i Julie spędzają wspólnie czas w staroświeckim hotelu – niegdyś posiadłości należącej do ciotki Rosalind. Mroczny, pełen zakamarków, opustoszały budynek niepostrzeżenie zamienia się w nawiedzony dom, w którym duchy przenikają nie tylko przez ściany, ale i przez skórę, drążąc ścieżki prosto do bijącego serca. Film Hogg to mistrzowsko prowadzona opowieść niesamowita, ale też niesamowita opowieść o relacji matki i dziecka, która jest rodzajem wzajemnego nawiedzenia. Symbioza i separacja, odwieczne role grane w rodzinnym spektaklu, strata wpisana w bliskość – kino Hogg jak zawsze przenikliwie portretuje relacyjne procesy, a fenomenalne aktorstwo Swinton w pełni uosabia ten skomplikowany cielesno-duchowy splot. Choć to autonomiczne dzieło, wielbiciele kina Brytyjki mogą tu dostrzec wariant późniejszych losów bohaterek The Souvenir I i The Souvenir II: w obu filmach matka i córka noszą te same imiona.