Raul Domingues wraca w rodzinne strony, w okolice Leirii, by przyjrzeć się wykonywanej przez najstarszych członków wiejskiej społeczności pracy w polu. Tak jak oni patrzy pod nogi, a w niebo – tylko wtedy, gdy nadciąga burza. Frazy swojego filmowego poematu o portugalskiej prowincji układa ze stwardniałych ludzkich dłoni, kwiatów i końskiej sierści. Deklaruje chęć bycia niewidzialnym tak, jak niewidzialne bywają dla nas rośliny. Oto pan nikt. Dostrojony do otoczenia, przyjmuje perspektywę fauny i flory, pracujących ludzi i maszyn. Poprzez horyzontalną hierarchię rzeczy pragnie wyrazić szacunek, jakim darzy świat, ale nie idealizuje wsi. Jego spojrzenie przefiltrowane przez widoczną teksturę i kolor obrazu staje w opozycji z jednej strony wobec zdigitalizowanej, nierzeczywistej estetyki, z drugiej – bukolicznego mitu. Agnieszka Szeffel: Czy kino może być tak organiczne, jak grudka tłustej, czarnej ziemi? Mariusz Wojas: Może! Po obejrzeniu takich filmów wraca wiara w kino.