Oto historia o pracy, muzyce i niecodziennej miłości; historia wzlotu i upadku oraz ponownego odrodzenia. Symfonia Fabryki Ursus to wynik niezwykłego, trwającego pięć lat projektu artystyczno-badawczego, przeprowadzonego ze społecznością byłych pracownic i pracowników słynnej fabryki Ursus.

Jest tu dokument, jest sztuka wideo, są także choreografia i muzyka eksperymentalna. Artyści (Jaśmina Wójcik – reżyserka, współscenarzystka; Igor Stokfiszewski – współscenarzysta; Rafał Urbacki – choreograf; Dominik Strycharski – kompozytor; Jakub Wróblewski – autor koncepcji wizualnej filmu) zaprosili byłych pracowników zakładu – robotnice, technologów, kierowników, sekretarki – do udziału w filmie, który raz jeszcze ożywiłby fabrykę. Przede wszystkim jednak jest to głos za upamiętnieniem fabryki Ursus, kultury przemysłowej i robotniczej, walczący o godność ludzi pracy i politykę historyczną uwzględniającą ich biografie.

Symfonii towarzyszy coś jeszcze – niemal zapomniane wartości związane z erą przemysłową – robotnicza wspólnota, solidarność, etos pracy. Ożywienie fabryki wprawia w ruch, rozsiane po całej Polsce, traktory, które wyszły spod rąk ursuskich robotników. Maszyny, niejako „przyciągane” energią pamięci, przybywają do miejsca, w którym się narodziły, by oddać hołd swoim konstruktorom – pracownikom ursuskiej fabryki. Jej zabudowania znikną, lecz ciągniki i robotnicy Ursusa na zawsze pozostaną częścią jego genius loci. 

Film powstał w ramach wspólnej inicjatywy Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie oraz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej i Szkoły Wajdy – pod nazwą „Nagroda Filmowa dla filmu eksperymentalnego”. Inicjatywa ta powstała w odpowiedzi na aktualne tendencje w kinie światowym, polegające na tworzeniu przez artystów sztuk wizualnych filmów skierowanych do kinowego widza.