Nieprzewidywalna, rozpędzona, stale zmieniająca gatunkowe przebrania La Gomera kluczy i myli scenariuszowe tropy, niczym wyjątkowo sprytny zbieg. Kryminalna komedia w reżyserii Corneliu Porumboiu zaskakuje pomysłowością, bawi absurdalnym humorem, a przede wszystkim dowodzi, że każdy, kto traktuje siebie śmiertelnie poważnie, jest po prostu śmieszny.

Mistrz rumuńskiej Nowej Fali zabiera nas na wakacje od powagi na tytułową Gomerę, jedną z Wysp Kanaryjskich. To tu przypływa skorumpowany, ponury gliniarz z Bukaresztu (Vlad Ivanov), by nauczyć się sekretnego lokalnego języka gwizdów, el silbo. Dzięki niemu Cristi może dogadywać się z mafią i planować porwanie, gwiżdżąc na policyjne podsłuchy. Nauczycielami Rumuna zostają tutejszy gangster i tajemnicza, ciemnowłosa femme fatale (Catrinel Marlon; zresztą to właśnie kobiety pociągają za sznurki tej nietypowej opowieści o policjantach i złodziejach).

La Gomera to energetyczna mieszanka kryminału, komedii, heist movie i westernu, doprawiona garścią błyskotliwych odniesień do filmów noir. Reżyser sprytnie buduje historię o cynicznym policjancie uwikłanym w podwójną (czy tylko?) grę, używając do tego licznych filmowych nawiązań – m.in. do serii Ocean’s, arcydzieł Hitchcocka, Hawksa i Forda, kultowej Gildy z Ritą Hayworth, ale i słynnych obrazów Edwarda Hoppera. W tej genialnej sieci cytatów Porumboiu podkreśla jednak swój własny, autorski styl, daleki od utartych klisz. Jego najważniejszą bronią jest humor, który obnaża dętą powagę wszelkich struktur i instytucji – czy będzie to przywiązana do rytuałów mafia, uzależniona od biurokracji policja, czy ślepo powielające gatunkowe przykazania Hollywood.