Zwycięstwo w canneńskim konkursie Un Certain Regard to zawsze pewna obietnica: kina krnąbrnego, autorskiego i potrafiącego zaskoczyć nawet tych widzów, którym wydaje się, że widzieli już wiele. W nagrodzonym w tym roku imponująco dojrzałym debiucie 30-letni Diego Céspedes miesza coming-of-age z westernem, revenge story i dramatem obyczajowym – i być może rośnie na nowego nowohoryzontowego ulubieńca? Akcja filmu rozgrywa się na pustynnej, nieomal postapokaliptycznej północy Chile w 1982 roku, w jednej z górniczych osad. 11-letnia Lidia dojrzewa tam w otoczeniu queerowej społeczności, gdzie żniwo zbiera tajemnicza plaga. Czy faktycznie odpowiedzialność za nią ponoszą spojrzenia członków jej przyszywanej rodziny, w tym tytułowego Flamingo, o co oskarżają ich okoliczni górnicy? Céspedes buduje swój film wokół metafor widzenia: sprawczości przypisywanej wpatrywaniu się, walki o społeczną widzialność, przemocy związanej z odwracaniem wzroku. Wychodząc od zasłyszanych w dzieciństwie plotek o epidemii AIDS, tworzy historię osobną: osadzoną na marginesie czasu, chropowatą i poetycką, udowadniając, że za jego tajemniczym spojrzeniem już teraz warto podążać.