Najcichszy i najbardziej melancholijny film tegorocznego konkursu głównego festiwalu w Cannes. Japońska reżyserka Chie Hayakawa kilka lat temu zaskoczyła publiczność interesującą dystopią Plan 75. Teraz wybrała rewiry nieco bardziej intymne – świat dorastania pełen magii i samotności, piękna i naiwności, uśmiechu i bólu. Niczym w niedawnym Totemie Lili Avilés bohaterką filmu jest dziewczynka, która musi poradzić sobie z tym, że jej ukochany tata odchodzi. 11-letnia Fuki ucieka w świat wyobraźni, próbuje zdobyć przyjaciół, poradzić sobie ze światem, którego często nie rozumie. Hayakawa tworzy przepiękną, emocjonalną mozaikę wypełnioną zachwycającymi wizualnie impresjami rodem z obrazów mistrza Renoira. Portret dorastania w Tokio lat 80. ubiegłego wieku Japonka tka z czułością, niekiedy zaś z brutalną szczerością.