Jeden z najbardziej zmysłowych i szczodrych wizualnie filmów brytyjskiego kina niezależnego lat 80. W hotelu Portobello w zachodnim Londynie zapada wieczór. Niewielkie foyer wypełniają miękkie, aksamitne czerwienie, a lampki nadają wszystkim kolorom bursztynowy odcień. Recepcjonistka zaczyna nocną zmianę – czas płynie coraz wolniej, goście wyłaniają się z pokoi albo dopiero się meldują. Recepcjonistka milczy, jej kredowo biała, nieruchoma twarz nie wyraża niczego. A jednak wyznacza środek tego świata i jest kluczem do niego. Im dalej w noc, tym mniej realna staje się rzeczywistość. Goście przypominają duchy, granica między snem a jawą otwiera się na przepływy. Kiedy przychodzi ranek, czas znów wraca do zwykłego rytmu. Hipnotyczna narracja i właściwa taśmie 16 mm ziarnistość zdjęć składają się na niezwykłe studium faktury nocy. Przestrzeń hotelu (w którym swego czasu pracowała reżyserka) sama stanowi materię snu. Film Robiny Rose to także szczególny portret początku lat 80. w Londynie. W roli recepcjonistki została obsadzona Jordan, królowa punkowego światka, która tu odrzuca swój krzykliwy wizerunek. Jest raczej tajemniczą, świetlistą obecnością, której nie da się zapomnieć.