Czy wchodząc w role, aktorzy stają się postaciami, czy może postaci aktorami? Czy reżyserzy powinni płacić aktorom za czas spędzony na castingach? Ile potrafi powiedzieć o człowieku sposób, w jaki pije wodę? Czy wiersz można przehandlować za kawę? Pytania te, tylko na pozór absurdalne, stawia w swoim najnowszym dziele Nicolás Pereda, doskonale znany nowohoryzontowej publiczności z takich obrazów jak Fauna (20. NH), Minotaur (18. NH) czy Lato Goliata (11. NH). W okraszonym dyskretnym humorem Lázaro nocą przygląda się trojgu aktorów podczas niekonwencjonalnego castingu. Sytuację komplikuje fakt, że uwikłani są oni w miłosny trójkąt. I choć jak ognia unikają konwenansów (wolą poezję i piwo), nie do końca wiedzą, jak się zachować. W dodatku rzeczywistość coraz mocniej się zapętla, rozmywa, przemienia w baśń. Czym zresztą jest rzeczywistość? – zastanawia się reżyser w Lázaro nocą. Pereda we właściwy sobie sposób bawi się nieoczywistymi ujęciami i eksperymentuje z dźwiękiem, dowodząc, jak łatwo doświadczenie codzienności można podlać odrobiną magii.