Jugosławia, 1992 rok. Kiedy dzwoni telefon, 11-letnia Lana (Natalija Ilinčić) jest sama w domu. Nieznany głos przekazuje jej wiadomość o śmierci dziadka. Kolejne tajemnicze połączenia (takie stacjonarne, pamiętacie?) przeplatają się na ekranie z włóczeniem się po ulicach Nowego Sadu z koleżanką Jovą i wzdychaniem do zbuntowanego Vlada. Z jednej strony pstrokate piórniki i obmywanie roślin doniczkowych mlekiem, z drugiej wąchanie kleju i porno kasety wideo – Kiedy zadzwonił telefon chwyta ten dziwny moment końca dzieciństwa, stan bycia „pomiędzy”. Nostalgiczne spojrzenie na pieczołowicie odtworzone tu lata 90. podszyte jest tęsknotą za miejscami na zawsze utraconymi, takimi jak kraj, który dawno przestał istnieć, czy też brutalnie przerwane dzieciństwo. Nagrodzony w Locarno, niezwykły film Ivy Radivojević (Alef, 12. AFF) może przypominać pod tym względem Aftersun Charlotte Welsh. Wracając do własnych wspomnień, amerykańsko-serbska reżyserka nakręciła go na taśmie 16 mm w Nowym Sadzie, który – jak zobaczymy – niewiele się zmienił przez te 30 lat. Może zresztą czas wcale nie płynie tak linearnie, jak chcemy wierzyć, a potrafi stanąć w miejscu lub się zapętlić?