Stary świat umiera, nowy świat walczy o narodziny: teraz nadszedł czas potworów – zapowiadają otwierające film słowa Antonia Gramsciego. Paradoksy życia w najeżonej absurdami, sukcesywnie rozpadającej się rzeczywistości szczególnie mocno odczuwa dopiero co zwolniona ze szpitala psychiatrycznego 26-letnia Pia (Luisa Gaffron). Po powrocie do domu rodzinnego stara się na nowo oswoić tzw. normalność: rozpoczyna biurową pracę i odnawia dawne kontakty towarzyskie. Szybko okazuje się jednak, że odnalezienie się w realiach późnego kapitalizmu stanowi wyzwanie nie tylko dla niej, ale też dla wielu otaczających ją osób, w tym jej rodziców. Pokazywany w ramach nowej sekcji Perspectives na tegorocznym Berlinale debiut Austriaka Floriana Pochlatko (ucznia Michaela Hanekego) to międzygatunkowa, bardziej gorzka niż słodka satyra o alienacji, lęku i chaosie, opowiedziana językiem paranoicznych majaków i intertekstualnych kolaży. Fincher idzie tu pod rękę z Lynchem, a ironia miesza się z ciągłym, podkręcanym przez kolejne komunikaty medialne poczuciem zagrożenia, sugerującym, że świat zawsze stał na granicy destrukcji.