Już swój debiutancki dokument Rocha que voa Eryk Rocha poświęcił ojcu. Skupił się w nim na mało znanym epizodzie, gdy Glauber Rocha został zmuszony do kilkuletniej emigracji na Kubę. Po kilkunastu latach w Cinema novo wraca do jego dorobku, lecz tym razem przygląda się całemu zjawisku brazylijskiej nowej fali, która w latach 60. była jednym z najciekawszych zjawisk światowej kinematografii. Dokument zmontował wyłącznie z materiałów archiwalnych: fragmentów filmów, ujęć spoza planu, wywiadów telewizyjnych, zapisów z konferencji prasowych. Do opowiadania o cinema novo nie zatrudnił krytyków ani historyków kina, pozwolił, by wybrzmiały słowa samych twórców, często na gorąco komentujących swoją pracę, która była niemal całym ich życiem. Jak wspomina zza ekranu Ruy Guerra, reżyser głośnych Karabinów: Omawialiśmy kino, rozmawialiśmy o kinie, rzygaliśmy kinem. Filmowy esej Rochy to duchologiczna wyprawa w przeszłość, a zarazem świadectwo wielkiego momentu w historii brazylijskiej kinematografii: czasu, gdy na ekranie awangarda splatała się z polityką, społeczny realizm z fantazją, a rewolucyjny zapał z nadzieją na odmianę losu.