Manifest found footage, filmowa rewolucja marginalizowanych elementów przeciwko przezroczystości medium. Jeśli kino jest oknem na świat, to w to okno wstawiono (a następnie roztrzaskano) witraż. Jeden za drugim padają bastiony filmowego spektaklu – załomy i zakamarki przypuszczają szturm na centrum kadru, taśma potwornieje, wybrzusza się i domaga autonomii, by w finale spłonąć – w niemym proteście przeciwko domknięciu narracyjnej ramy.
Delikatny, korzenny rytm greckiej muzyki folkowej przesiąka strukturę filmu. Figuratywne elementy zredukowane zostają do roli nośników dźwięku. Ujęcia przelewają się w siebie swobodnie, zestawiane na zasadzie łagodnych kontrastów. Harmonii dopełnia eliptyczna konstrukcja filmu oparta na organicznym cyklu pór roku. Niebieskawa aura przedwiośnia przełamywana jest przez wzbierające zielenie i zastępowana czerwienią lata, by ostatecznie ugrząźć w zimowej szarudze.
Cukierki, karmelki, eskimoski, czekolada. W rytmie przeboju Annie Cordy z lat 50. upływają dni Elfriede i Rudolfa. Ich domowe archiwum zawiera materiały filmowe zarejestrowane na przestrzeni niemal dwóch dekad. Wciąż przy tym samym, pokrytym ceratą stole, wciąż z pełnym kieliszkiem oblepiającego palce likieru w dłoniach. Z myślą o kim rejestrowane są te ich mieszczańskie bachanalia? Kto jest odbiorcą rosnących w naszych domach stert portretów rodzinnych we wnętrzach?
Ujęcie to najmniejsza dynamiczna jednostka budulca filmowego zawarta między dwoma najbliższymi cięciami. Wystrzał – właściwy lub antycypowany – to esencjonalny składnik westernu, jednego z najstarszych gatunków filmowych. Ujęcie przedstawiające wystrzał stanowi zarzewie konfliktu leżącego u podstaw kinowej dramaturgii. Dopełnione przeciwujęciem przeradza się w pojedynek. Pozostawione samo sobie, błąka się jak wystrzelona w pozakadrową przestrzeń kula.
Wraz z D.W. Griffithem do kina wkroczyła perwersja. Filmowane postacie zmuszone zostały do ignorowania obecności kamery, by zapewnić nam komfort podglądania. Eksces zajął miejsce normy, norma – ekscesu. Czasy, w których kino opętane było szaleństwem widzialności, opatrzono szyldem kinematografu atrakcji i wepchnięto do archiwum. Tscherkassky aktualizuje je przy pomocy materiałów reklamowych – najświeższej manifestacji ekshibicjonizmu obrazu filmowego.
Oficjalny trailer Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Viennale ’99, a zarazem topografia kinematograficznych fantazji utkana światłem. Reflektory samochodów, wściekłe miejskie neony i intensywne letnie słońce pulsują w szalonym rytmie projekcji stanowiącej swoisty pościg wyświetlanych naprzemiennie negatywów i pozytywów. Taśma grzeje się i strzępi, przy intensywnym elektronicznym akompaniamencie, by na końcu rozpłynąć się w świetle projektora/reflektora.
W dobie technicznej reprodukcji dzieł sztuki elementarne wymogi maszynerii zmuszają do rozbicia gry aktora na szereg dających się montować epizodów. Aparat powołuje do życia bohatera, złożonego ze skradzionych aktorowi wizerunków, by uwięzić go na zawsze pomiędzy czołówką a napisem zwiastującym koniec. Brzydki – jedno z ogniw triady pochodzącej z filmu Sergia Leone, wciągnięty na stół montażowy ze zgrozą uświadamia sobie ograniczone warunki możliwości swojego istnienia.
Peter Tscherkassky urodził się w Wiedniu w 1958 roku. Studiował filozofię. Realizacją filmów zajmuje się od roku 1979. Prowadzi praktyczne zajęcia filmowe na uniwersytetach sztuki stosowanej w Wiedniu i Linzu. W roku 1991 był jednym z założycieli Sixpack Film. W latach 1993–1994 kierował Diagonale – Festiwalem Filmu Austriackiego. W roku 1995 wydał książkę Peter Kubelka (wspólnie z Gabriele Jutz). Od roku 1984 zajmuje się również publicystyką.
To jeden z najważniejszych autorów współczesnego kina eksperymentalnego. W swojej twórczości Tscherkassky łączy wiele najważniejszych dla austriackiej awangardy wątków – zainteresowanie materią celuloidowej taśmy, wykorzystanie materiałów archiwalnych (found footage), powtarzalność. W jego efektownych filmach, nakręconych w rzadkiej dla kina eksperymentalnego drogiej technice szerokoekranowej, świat przedstawiony związany jest nierozerwalnie z samym nośnikiem, na którym istnieje. Zostało to pokazane w jego najsłynniejszej pracy Outer Space, w której horror młodej dziewczyny uwięzionej w opustoszałym domu przenosi się na taśmę filmową, która zaczyna gwałtownie pulsować, deformując obraz. Kolejna jego uznana praca, Instructions for a Light and Sound Machine, miała premierę na festiwalu w Cannes w sekcji Piętnastka Reżyserów (Quinzaine des réalisateurs).
1979–1980 Kreuzritter (short)
1980 Portrait (short)
1981 Rauchopfer (short)
1981 Anderlaß / Bloodletting (short)
1982 Erotique (short)
1982 Liebesfilm / Love Film (short)
1982 Sechs über Eins (short)
1982 Ballett N†3 (short)
1983 Urlaubsfilm / Holiday Movie (short)
1983 Freeze Frame (short)
1983 Partita (short)
1983 Miniaturen – viele Berliner Künstler in Hoisdorf / Miniaturen – Many Berlin Artists in Hoisdorf (short)
1984 Ballet 16 (short)
1984 Motion Picture (La Sortie des Ouvriers de l’Usine Lumière à Lyon) (short)
1985 Manufraktur / Manufracture (short)
1986 kelimba (short)
1987 Shot-Countershot (short)
1987–1989 Daniel Paul Schrebers Stimmvisionen and Schizo-Schreber (short)
1988 Brehms tierisches Leben (short)
1987–1989 tabula rasa (short)
1988–1989 à jour (short)
1992 Parallel Space: Inter-View (short)
1993 Denkwürdigkeiten eines Nervenkranken (co-dir., short)
1996 Happy-End (short)
1997–1998 L’Arrivée (short)
1999 Outer Space (short)
1999 Get Ready (Viennale ’99 Trailer) (short)
2001 Dream Work (short)
2005 Instructions for a Light and Sound Machine (short)
2006 Nachtstück / Nocturne (short)
2010 Coming Attractions (short)