Dobre chęci

Alex dowiaduje się, że jego matka dostała udaru, więc rzuca wszystko i jedzie do swego rodzinnego miasta. Gdy sytuacja zostaje w porę opanowana, zamiast odetchnąć z ulgą, mężczyzna pogrąża się w neurotycznych lękach. Niespokojna kamera śledzi każdy ruch Alexa – czasem z perspektywy niewidzialnego obserwatora, znacznie częściej jednak patrzy na niego oczami poszczególnych bohaterów. Mężczyzna nerwowo spogląda w kamerę. Wie, że ktoś nieustannie go obserwuje. Uwikłany we własne obsesje i zniewolony przez myślenie o sobie samym przez pryzmat opinii innych ludzi, Alex nie jest w stanie uwolnić się od nachalnych spojrzeń. W opanowanej przez znieczulicę rzeczywistości jest jednostką do granic empatyczną, która kosztem swojego spokoju postanawia odczuwać współczucie, którego skąpi zobojętniały świat.