WITAJ, MARTWE CIAŁO

Główny bohater filmu dowiaduje się, że przyjaciel, z którym miał spotkać się w Indiach, by razem mogli przeżyć całkowite zaćmienie słońca, zmarł w niejasnych okolicznościach, czekając na niego w górskiej wiosce. Rusza więc, by odnaleźć jego ciało i godnie je pochować. Milcząca podróż to równocześnie mentalna wyprawa do źródła smutku. Kalejdoskop pięknych, choć w swej istocie prozaicznych, obrazów hinduskiej prowincji wydaje się próbą konceptualnego odwzorowania powolnego procesu poszukiwania sensu w chaotycznym rytmie codzienności, synkopowanym przytłaczającym poczuciem straty. Zaćmienie staje się kosmicznym rytuałem transgresji, rekalibracją wszechświata, z którego znika jeden element, by zrobić miejsce innemu.