Szczyt

Nora i Solveig raczej z przymusu wybrały się w góry. Na pierwszy rzut oka chodzi o powrót do miejsca, w którym dwa lata wcześniej zdarzyła się tragedia. Od tamtej pory ich związek chyli się jednak ku końcowi i wyprawa to potwierdza – droga na szczyt wiedzie przede wszystkim przez wzajemne animozje. Kobiety nie potrafią się porozumieć – wystarczy nieodpowiedni gest czy mina, zła odpowiedź lub jej brak. Obie są też skrajnie różne. Nora – apodyktyczna, przezorna, zdystansowana i zamknięta w sobie, Solveig – typ ekstrawertyczny, wymagająca klarownych reakcji i dowodów uznania, ale też świadoma rychłego rozpadu związku. 

Giæver uczynił z tej wyprawy skromny, kameralny dramat dwóch kobiet o skrajnych postawach wobec nieszczęścia, które je dotknęło. Nadał mu nieco ibsenowski styl, wyraźnie odwołując się imionami postaci do bohaterek Domu lalki i Peera Gynta czy też eksponując znaczenie dialogów. Wreszcie ubrał w klasyczną dla filmu skandynawskiego formę. Na tle cichego górskiego krajobrazu dwie wchodzące na szczyt kobiety muszą wpierw stoczyć ze sobą walkę, by móc się znów usłyszeć.