Lęk wysokości

Bartosz Konopka jest ryzykantem. Każdy fałszywy, nieprzemyślany ruch mógł spowodować, że jego fabularny debiut przerodziłby się w, tak przecież niepożądaną przez poważnego odbiorcę, ckliwość i łzawość. Ale Lęk wysokości unika czyhających nań pułapek. Pozostaje przejmującym autorskim zapisem relacji między synem a ojcem, gdzie pierwszy jest dobrze sytuowanym karierowiczem, a drugiego stopniowo degraduje rozwijająca się choroba psychiczna.

Konopka nie wymusza emocji, lecz je uwalnia. Nie wstydzi się ich ojciec, syn i wreszcie widz – urzeczony sprawnością realizacyjną filmu i jego misterną, nienarzucającą się formą dostosowaną do przedstawianych kolejno ekranowych sytuacji.

Lęk wysokości to niezwykle rzadki przypadek, szczególnie w polskich warunkach, kina robionego z osobistej potrzeby. Traktowanego jako forma publicznej wypowiedzi na temat bezpośrednio związany z jego autorem.