Italiani

Druga wojna światowa, Włochy. W położonej na odludziu willi mieszka dwóch braci. Młodszy nawiązuje romans z żoną starszego. Gdy zazdrosny małżonek dowiaduje się o zdradzie, szuka zemsty i w efekcie zostaje zabity przez kochanków…

To, co brzmi jak zarys rasowego kina gatunków, w rzeczywistości okazuje się autorską reinterpretacją Szekspirowskich motywów Hamleta. Film urodził się w Toskanii z fascynacji miejscem i ludźmi, z którymi się tam znalazłem. Był zupełnie niezaplanowany. On się tak naprawdę nam przydarzył – mówi reżyser, czego potwierdzeniem jest impresyjna, inspirowana tradycją sztuk wizualnych forma Italiani.

Film Barczyka wymyka się stylistyce towarzyszącej współczesnej polskiej kinematografii, oferując eksperymentalną, niełatwą do zaakceptowania inność: długie, pociągłe kadry, minimum słów, minimum treści. To film o milczeniu – przyznaje reżyser. Rodzaj dyskursu z Hamletem. Od tego specyficznego założenia pozostaje zresztą w pewnym stopniu uzależniony odbiór Italiani, tego osobistego filmu, który niektórzy zbyt łatwo uznają za artystowską bufonadę.