Opium: dziennik kobiety szalonej

Jeden z najświetniejszych przykładów wyrafinowanego formalnie i estetycznie nowego kina węgierskiego. Początek XX wieku, prowincjonalny szpital dla psychicznie chorych. Do sióstr i lekarzy – preferujących surowe i ewangelizacyjne metody – przyjeżdża znany doktor-opiumista z nowinkami w postaci psychoanalizy i terapeutycznego podejścia do pacjentów. Konflikt staje się tylko kwestią czasu. Uwagę lekarza zwraca schizofreniczka, która w chwilach nawiedzeń zapisuje setki stronic notatek. Między doktorem a pacjentką rodzi się specyficzna, perwersyjna relacja, podsycana jej zakochaniem i wiarą oraz jego pożądaniem i literackimi ambicjami. Reżyser dokonał tu mistrzowskiej rekonstrukcji – czy też kreacji, głęboko zanurzonej w stylistyce epoki  – szczególną uwagę przywiązując do rekwizytów, na czele z szerokim repertuarem pieczołowicie zebranych narzędzi chirurgicznych używanych do „leczenia obłąkanych”. To scenografia stylizowana i malarska, ze szczególnym użyciem wnętrz i świateł. Dzięki nim nie tylko zanurzamy się w miejscu i czasie, lecz także wchodzimy w głąb umysłów dwojga głównych bohaterów. Detal po detalu, z dźwiękami i fakturami namacalnymi aż do bólu.

Film pokazywany w ramach Partnerstwa z MFF w Cottbus.