Hamaca paraguaya

14 czerwca 1935 roku. A jednak o wiele później. Jest już jesień, ale nadal jest gorąco - zawsze jest gorąco. W odległym zakątku Paragwaju para starszych rolników, Cándida i Ramón, czeka na syna, który wyjechał na wojnę o Chaco. Czekają też na deszcz, który ciągle się zbliża, ale nie nadchodzi… i na wiatr, którego także nie ma… i na koniec upałów, który nie następuje mimo zmiany pory roku… i żeby pies przestał szczekać, choć chyba jest to niemożliwe. Hamaca paraguaya pod wieloma względami stanowi swoiste requiem - requiem dla utraconego syna, ale także requiem dla kraju i dla całych pokoleń jego mieszkańców. Film opowiada o pamięci o zmarłych i o godzeniu się ze stratą, ale w swojej powściągliwości i wieloznaczności mówi również o teraźniejszości, przeszłości i o wielu sprawach, których nie sposób przecież zauważyć na ekranie.

Festiwal New Crowned Hope

Kiedy opowiadam o ciszy, mówię o ciszy i o czasie. Cisza odnosi się do nieokreślonej chwili, wypełniona jest samotnością i bólem. Jest swoistym zjednoczeniem z otaczającym nas światem, ale również nie kończącym się oczekiwaniem i poszukiwaniem sensu życia. Każdy moment ciszy to powrót do wszystkiego, do nieskończoności.

Paz Encina

Film był zrealizowany w ramach projektu New Crowned Hope Festival wyprodukowanego przez Wiener Festwochen Vienna Mozart Year 2006