Życie i cała reszta

W tej dekadzie problem z Woodym Allenem, przynajmniej dla jego wielbicieli, polega na tym, że nowe filmy tego reżysera należałoby rozpatrywać w oderwaniu od jego wcześniejszej filmografii. Wtedy mają szansę się obronić. Allen ma za sobą najsłabszą dekadę w karierze, ale oczywiście i ona miała swoje wzloty i upadki. Po upadku, jakim był Koniec z Hollywood (wówczas najgorszy film Allena w karierze, dziś wyprzedzony przez Sen Kasandry), Życie i cała reszta było wzlotem i próbą lekkiej modyfikacji Allenowskich schematów.

Zasadnicza zmiana dotyczy tu bohaterów – oglądamy perypetie dwójki młodych ludzi, najmłodszej pary w karierze Allena. Reżyser przerywa tu serię coraz bardziej niewiarygodnych romansów i obsadza się w zabawnej drugoplanowej roli mentora, który tylko obserwuje perypetie miłosne dwudziestolatków. To oczywiście dwudziestolatkowie allenowscy, czyli dialogujący językiem i operujący odniesieniami swoich równolatków z lat 70. XX wieku. Nadzwyczajną przyjemnością jest tu śledzenie postaci granej przez Christinę Ricci, zmysłowo fotografowanej przez Dariusa Khondjiego i podającej cięty dialog Allena.

Podczas akcji promocyjnej producent unikał podawania nazwiska Allena i reklamował film jako kolejną komedię romantyczną z gwiazdami. Z jednej strony to sygnał, jak bardzo zmieniła się pozycja Allena w Ameryce. Z drugiej – zbędna ostrożność, bo akurat w przypadku Życia i całej reszty Allen nie miał się czego wstydzić. Jako scenarzysta, aktor i reżyser jest tutaj w formie.

Michał Chaciński