Zapaśnik

Tak jak dobry sportowiec, świadomy swoich mocnych i słabych stron, film Zapaśnik Darrena Aronofskiego umiejętnie rozgrywa to, w czym jest silny, ukrywając słabości. Siłą jest tutaj główna rola – powracający w wielkim stylu aktor, który z pozycji symbolu seksu zmienił się w symbol autodestrukcji. Wielokrotnie operowana twarz Mickeya Rourke’a i jego zwaliste ciało to instrument, na którym nawet nie trzeba grać, żeby widz podziwiał go w osłupieniu. Historia o podstarzałym zapaśniku, który nie radzi sobie w życiu poza ringiem, ma dzięki niemu ciężar gatunkowy greckiej tragedii, bo rozumiemy, że za fikcją stoi tu rzeczywistość.

Dobrze wpisuje się w to sam sport (?) uprawiany przez bohatera. Dla Europejczyka wrestling to dyscyplina absurdalna i Aronofsky celnie wygrywa jej paradoksy. Wszyscy wiemy o fasadowości tych walk, o rozplanowanych, udawanych ciosach, o symulowanym bólu, Aronofsky zaś pokazuje tu prawdziwy ból, krew i rany. Głupi show dla gawiedzi nabiera głębi i zmienia się w metaforę (znakomity esej o metaforze wrestlingu napisał kiedyś Roland Barthes i film zdaje się do niego nawiązywać, świadomie lub nie).

Reżyser tak umiejętnie operuje obecnością Rourke’a na ekranie, że niemal nieważne są dość konwencjonalna fabuła czy mało wyraziste postaci drugoplanowe. Tytuł każe nam oglądać bohatera. I tego trzymajmy się podczas seansu.

Michał Chaciński