Mulholland Drive
Od czasu Blue Velvet David Lynch przerabia swój wielki temat. Niemal wszystkie jego filmy mówią o tym, że pod wpływem zewnętrznych lub wewnętrznych okoliczności ludzie tworzą fantazje, w które następnie uciekają przed rzeczywistością. Fantazje nigdy nie są jednak doskonałe – zawsze zaczynają się sypać, bo rzeczywistość z czasem upomina się o swoje. Część przyjemności płynących z uczestnictwa w seansie filmów Lyncha polega na poszukiwaniu tego momentu wejścia w fantazję, a później poszukiwaniu sygnałów jej destrukcji. Czy bohater skonfrontuje się ze źródłem swojego strachu i przeżyje uzdrowienie (jak w Blue Velvet), czy też jego osobowość ulegnie kompletnej destrukcji (jak w Twin Peaks i Zagubionej autostradzie)?
Mulholland Drive miało być serialem telewizyjnym. Projekt wstrzymano podczas zdjęć i Lynch przerobił go na opowieść kinową. To jednocześnie typowy i nietypowy dla Lyncha film. Typowy, bo odnosi się do niego wszystko, co napisano powyżej. Po sekwencjach niby-realistycznych znowu przechodzimy w jawną fantazję jednej z postaci – fantazję, która z czasem zaczyna się rozpadać, bo niedoskonały umysł nie jest w stanie stworzyć doskonałego świata. Ale tym razem Lynch – jak nigdy – odkrywa przed nami w końcu karty. W podsumowaniu daje nam klucz do swojego filmu, niczym magik, który po znakomitej sztuczce opowiada, jak ją wykonał. Nie będzie to oczywiście kawa na ławę, ale w filmografii Lyncha to chyba największy ukłon w stronę widza.
Michał Chaciński
nagrody
Cannes IFF 2002 – najlepszy reżyser, César 2002 – najlepszy film zagraniczny, BAFTA Awards 2002 – najlepszy montaż, Independent Spirit Awards 2002 – najlepsze zdjęcia, New York Film Critics Circle Awards 2001 – najlepszy film, Chicago Film Critics Association Awards 2002 – najlepszy film, najlepszy reżyser, najlepsza aktorka
David Lynch
Urodzony w 1946 w Missoula w stanie Montana. Jego debiut, Głowa do wycierania, początkowo spotkał się z chłodnym przyjęciem, po czym zyskał status obrazu kultowego. Wśród jego wielbicieli był m.in. Stanley Kubrick oraz Mel Brooks, który jako producent filmu Człowiek słoń zatrudnił Lyncha do jego reżyserii. Odnieśli wspólnie wielki sukces (osiem nominacji do Oscara). Lynch odrzucał propozycje reżyserowania konwencjonalnych filmów (m.in. Powrotu Jedi) i szukał swojego głosu w kinie. Diuna była katastrofą produkcyjną, ale świetne przyjęcie Blue Velvet zagwarantowało, że nazwisko reżysera stało się rozpoznawalne na całym świecie. Od tego czasu Lynch należy do czołówki światowych twórców kina autorskiego. Produkowany przez niego serial Miasteczko Twin Peaks dał początek nowej erze seriali telewizyjnych, a kolejne jego filmy mają ogromny wpływ na artystów na całym świecie.
Wybrana filmografia
1977 Głowa do wycierania / Eraserhead
1980 Człowiek słoń / Elephant Man
1986 Blue Velvet
1990 Dzikość serca / Wild at Heart
1997 Zagubiona autostrada / Lost Highway
2001 Mulholland Drive / Mulholland Dr.
2006 Inland Empire