Body Rice

Katrin, nieletnia niemiecka przestępczyni, w ramach programu resocjalizacji zostaje wysłana do Portugalii. Dziewczyna przyjeżdża na pustynię, a w podróży towarzyszą jej wszystkie jej problemy. Spotyka tu Julię, która również trafiła do Alentejo wysłana przez służby socjalne oraz Pedra, miejscowego chłopaka, który jest tak samo zagubiony i nieuporządkowany, jak ona. Bohaterowie nieustannie poszukują kontaktu z innymi ludźmi, ale okazuje się to wyjątkowo trudne. Relacje między nimi ulegają nieuchronnemu rozpadowi, a młodzi ludzie nie potrafią wyrwać się z apatii i samotności.

Piękno popielatych, jakby rozmytych krajobrazów jeszcze wzmaga wrażenie obojętności i znużenia, wypełniające codzienne życie młodych ludzi - utraconego pokolenia, które odziedziczyło po latach 80. jedynie hasło no future. Reżyser Hugo Vieira da Silva podjął pewne ryzyko, kontemplacyjnie skupiając się na momentach, kiedy bohaterowie nic nie robią i nic nie mówią. Tak skromny rodzaj kreacji okazał się niezwykle oryginalny - intensywny i przykuwający uwagę. Vieira da Silva pozwala widzowi wkroczyć w świat jego bohaterów, wyczuć ich rozczarowanie. Życie postaci, nieustannie zawieszone na granicy okrucieństwa, przemocy, nawet śmierci, stanowi istotę filmu, tragiczny obraz współczesnego świata.

Katalog MFF Locarno 2006

Moi bohaterowie to cienie. Nie można dowiedzieć się o nich wszystkiego, tak jak nie można poznać do końca nikogo na świecie. Chciałem uniknąć psychologii. Chciałem mówić o nieobecności. Mamy tu do czynienia z psychologiczną śmiercią - właśnie to stałoby się dominującą barwą, gdybym chciał sportretować mój świat, także moje pokolenie. Ten stan opanowuje film, zaraża go, wypełnia uczuciem, że emocjonalna pełnia czy miłość są nieosiągalne.

Hugo Vieira da Silva