Hanzo zwany Brzytwą

Hanzo zwany Brzytwą to bezwzględny policjant pilnujący porządku na ulicach Edo czasów szogunatu. Jest kimś w rodzaju Brudnego Harry’ego czasów bushi: ścigając tego, kto złamał prawo, gotów jest gwałcić zarówno społeczne konwenanse, jak i – kiedy trzeba – tabuny przestępczyń, które w kontakcie z gigantycznym członkiem Hanzo nie są w stanie zataić żadnych zbrodniczych tajemnic. Jeśli dodamy do tego, że Hanzo jest mistrzem miecza, posługuje się wymyślnymi gadżetami oraz korzysta z pomocy oddziału nawróconych przestępców, możemy mieć pewność, że wytropi każdego zbira, jak choćby zbiegłego z więziennej wyspy niebezpiecznego zabójcę.
Hanzo zwany Brzytwą to kolejna powołana przez twórców serii o Zatoichim, legendarna postać z panoptikum rozrywkowego kina japońskiego jidai-geki, realizowanego w latach 60. i 70., na fali ogólnoświatowej popularności filmów samurajskich oraz odważnego obyczajowo kina nuberu bagu (nowej fali). Nie znajdziemy tu historiozoficznej analizy czasów samurajskich ani filozoficznego namysłu nad meandrami ludzkiej natury, ale obfitujące w barwne wydarzenia, krwawe pojedynki na miecze i zadziwiające sceny erotyczne widowisko, określone przez historyka kina samurajskiego Patricka Gallowaya: „męską fantazją na temat świata samurajów”.

Piotr Kletowski