Dziwny przypadek Angeliki

Manoel de Oliveira, najstarszy aktywnie działający reżyser świata, zrealizował film oparty na swoim scenariuszu z 1952 roku. Opowiada w nim historię współczesną, ale zanurzoną w przeszłości, nasyconą nostalgią i refleksją nad przemijaniem. Młody żydowski fotograf (w tej roli Ricardo Trêpa, wnuk reżysera i jego stały aktor) w deszczową noc wezwany zostaje przez bogatą miejscową rodzinę do zrobienia pamiątkowych zdjęć Angelice – zmarłej w niewyjaśnionych okolicznościach pięknej dziewczynie. Isaac przez obiektyw widzi jej otwarte oczy i skierowany do niego uśmiech. Od tego momentu staje się ona jego obsesją i obiektem szalonej, niemożliwej do spełnienia miłości. Miejsce akcji – portugalskie miasteczko Régua – trwa zawieszone między tradycją i nowoczesnością, stałością i zmianą; Isaac robi zdjęcia starym aparatem, fascynuje się dawnym sposobem uprawy ziemi (to nawiązanie do filmowego debiutu de Oliveiry, pokazującego pracę na rzece Douro). Reżyser posługuje się statyczną kamerą i teatralną, wystudiowaną formą. Deklamowane dialogi i proste obrazy codziennego życia przeplatają się ze snami o spotkaniach Isaaca z duchem Angeliki, estetycznie nawiązującymi do Mélièsa czy Chagalla.

Jagoda Murczyńska