Zły porucznik

Abel Ferrara, dowiedziawszy się o remaku Złego porucznika, wyraził życzenie, aby pomysłodawcy tego przedsięwzięcia zgnili w piekle. Werner Herzog odpowiedział, że nie ma pojęcia, kim jest Ferrara, a jego film stał się potwierdzeniem tych słów. Nie da się ukryć, że niektóre sceny przywołują na myśl film z 1992 roku, jednak na jego tle wypadają jak zdrowo szurnięty redneck z Luizjany przy statecznym wielkomiejskim kuzynie. Postać Złego Porucznika w interpretacji tandemu Herzog–Cage to prawdziwie oślizły, odklejony od rzeczywistości typ, któremu bliżej do wampira kreowanego przez Klausa Kinskiego w Nosferatu, niż do Harveya Keitela. Intencje ma może i lepsze niż jego nowojorski odpowiednik, ale prochy serwowane w Nowym Orleanie muszą dawać większego kopa. Z przypowieści o grzechu i odkupieniu win Herzog zrobił kpiarski i elektryzujący złoty strzał. Punkty widzenia zmieniają się jak w kalejdoskopie, kamera biega, pełza i tańczy, w zależności od tego, czy spojrzenie należy do naćpanego funkcjonariusza policji, dealera, czy… krokodyla. W Złym poruczniku podmokły, malaryczny krajobraz Luizjany, gdzie kręcony były film, jest tak samo ważny, jak w jego pierwowzorze – odcienie świateł wielkiego miasta.

Stanisław Liguziński