Wydalony

„Wydalony” to obraz Adama Sikory inspirowany trzema prozami Samuela Becketta. Film, w którym nie pada żadne słowo, rozwija autorską wizję motywów z „Molloya”, „Pierwszej miłości” i „Końca”. Fonosfera i obraz, w duchu beckettowskiej ascezy, w całości opowiadają historię bezimiennego bohatera. „Wydalony” to tragifarsa, wizyjna parabola „istnienia niekoniecznego”, wyrzuconego poza nawias egzystencjalnej użyteczności. Życie oparte o małe rytuały, powtarzane czynności, jawi się tu jako droga krzyżowa, pozbawiona jednak metafizycznej rekompensaty. Sikora doprowadza do ekstremum swój język filmowy, sprawdza granice znaczenia ciągu niemych kadrów, wystawia na próbę widza, zmuszonego współodczuwać klaustrofobię egzystencji.

Druga, pełnowymiarowa fabuła Sikory, dyskretnie dialoguje z „Filmem” Alana Schneidera z 1965, przy tworzeniu którego brał udział sam Beckett. Dla widzów pamiętających przejmującą kreację aktorską Bustera Keatona, „Wydalony” będzie rodzajem palimpsestu, przywołującego  figurę  trwogi  życia w obcym świecie, z którego będziemy wydaleni w nicość śmierci. Autonomicznie, oglądany poza tym kontekstem, zdaje się przynosić nową jakość tego, co określamy mianem „kina niemego”.