Shit Year

„Ten film wyłonił się z mroku” – twierdzi Cam Archer, reżyser „Shit Year”, nawiązując do własnej, wielomiesięcznej wegetacji, podczas której bezowocnie starał się poskładać nie tylko fabułę, ale i swoje życie. Widać to na ekranie. Z „Shit Year” przebija smutek, wyobcowanie. Nie tylko pod względem formy – czarno-białych, hipnotycznych i niepokojąco surowych ujęć – ale i samej treści. Tytuł mówi wszystko: dla Colleen (odważna kreacja Ellen Barkin), popularnej aktorki, nie był to rok udany. Porzuca więc swoją karierę, oddając się paranoicznej, halucynogennej egzystencji poza zawodowym i społecznym nawiasem. Fabuła jest dla Archera formą penetracji aktorskiego środowiska, sposobnością, by dowiedzieć się czegoś o ludziach, którzy żyją z udawania innych. Kim są jeśli odebrać im to, co ich definiuje, to, co robią najlepiej? Zainspirowany ostatnią płytą PJ Harvey, „White Chalk”, reżyser snuje szczerą opowieść o rozczarowaniach i straconych szansach, obsesjach i lękach, a wszystko to w konwencji enigmatycznego, zaprawionego autobiograficznymi paranojami snu. „Shit Year” doczekał się swojej premiery podczas tegorocznego festiwalu filmowego w Cannes. 

Piotr Pluciński