Szef wszystkich szefów

Komedia z drugim dnem, często niedostrzeganym i niedocenianym. Właściciel firmy informatycznej odpowiedzialność za wszystkie niepopularne decyzje zrzuca na wymyślonego przez siebie „szefa wszystkich szefów” z nieistniejącej centrali. Gdy chce sprzedać firmę praktycznemu Islandczykowi, musi wynająć aktora, by urzeczywistnić wredną postać swojego przełożonego. Sprawy wymykają się jednak spod kontroli.

Kolejny z cyklu eksperymentów Larsa von Triera z narzuconymi sobie samemu ograniczeniami. Tym razem w filmie nie ma operatora. Automavision to komputerowo sterowany system, który na bazie 6-8 możliwości losowo dobiera kąt, kadr i powiększenie z wybranej wcześniej przez ludzi pozycji kamery. Ma to kilka istotnych konsekwencji: po pierwsze, aktorzy nie wiedzą, jak są filmowani, więc nie mogą stosować swoich typowych tricków. Po drugie, całość jest poszatkowana (tysiąc pięćset cięć) i pokawałkowana (zupełnie niepoprawna kompozycja kadru, montaż pełen nieuzasadnionych przeskoków). Po trzecie, maksymalnie zaburza to płynność w percepcji filmu, który powinien być miłą komedią utrzymaną w stylu zerowym. Sama metoda może mieć (paradoksalnie) wiele zastosowań, na przykład w kinie dokumentalnym lub minimalistycznym.

Jan Topolski