Miasto ślepców

Ekranizacja słynnej powieści portugalskiego noblisty. Anonimowa południowa metropolia, godziny szczytu. Niespodziewanie jeden z kierowców doznaje ataku ślepoty. Każda kolejna napotkana osoba, z którą wejdzie w fizyczny kontakt, zaraża się tajemniczą chorobą. Doktor, call-girl, złodziej, taksówkarz, finansistka – wkrótce całe miasto dotknięte zostaje epidemią i związanym z nią paraliżem komunikacji, energetyki, przemysłu itp. Pierwszych chorych rząd umieszcza w zdezelowanej szkole, gdzie pilnowani przez strażników, rozpoczynają brutalną walkę o przetrwanie. Sarmago stworzył dzieło paraboliczne, które opowiada o człowieku zredukowanym do swojej istoty  (z jednej strony zwierzęcej i instyktownej, z drugiej refleksyjnej i pielęgnującej zasady moralne) oraz o narodzinach wspólnoty vs totalitaryzmu. Bohaterowie uczą się żyć inaczej, poznają świat na nowo. Podobnie zachowuje się kamera kilkukrotnego laureata Festiwalu Camerimage, Césara Charlone’a – dezorientację pokazuje poprzez efekty nieostrości, rozmazania, prześwietlania. Charlone świadomie zwiększa kontrast i gra głębią ostrości. W filmie pełno jest wysmakowanych plastycznie sekwencji (prolog na ulicy, czy sceny z życia w lazarecie). To bez wątpienia znakomity przyczynek do dyskusji o współczesnej fotografii kreacyjnej i jej powiązaniach z formą.

Jan Topolski