Latarniowiec
Kapitan Miller (Brandauer) kontroluje stan latarni morskiej u wybrzeży Wirginii. Bohatera wciąż prześladują wspomnienia z czasów II wojny światowej, gdy był świadkiem śmierci pasażerów amerykańskiego statku storpedowanego przez U-Boot. Po wojnie opuścił Niemcy, uwolniony od win w sensie prawnym, ale w Stanach Zjednoczonych, swojej nowej ojczyźnie, nie jest w stanie zapomnieć wydarzeń sprzed lat. Pewnego dnia decyduje się zabrać na rejs nastoletniego syna. Gdy do obojga dociera informacja meteorologiczna o zbliżającej się burzy, Miller zatrzymuje się w latarni, a przy okazji ratuje przed niebezpieczeństwem jeszcze trzech pasażerów innej łodzi. Nie spodziewa się, że w rzeczywistości są nimi groźni gangsterzy, przygotowujący się do akcji przejęcia nielegalnego ładunku. Przestępcy biorą Millera za zakładnika, a między kapitanem i przywódcą gangu, Casparym (Duvall), rozpoczyna się pełna napięcia konfrontacja.
Skolimowski stworzył udany thriller, podkreślając żywioł przyrody, przeciwstawiając człowieka naturze, efektownie pogłębiając rysunek psychologiczny bohaterów. Wspomógł go znakomity duet aktorów – Duvall i Brandauer tworzą elektryzujące i niejednoznaczne role, obie godne najwyższych wyróżnień.
Rafał Syska
nagrody
Venice IFF 1985 - Pasinetti Award, Special Jury Prize
Jerzy Skolimowski
Urodził się w 1943 roku w Bad Aussee jako Klaus Georg Steng. Austriacki aktor, który zrobił międzynarodową karierę. W latach siedemdziesiątych występował przede wszystkim w filmach telewizyjnych. Rozgłos przyniosła mu dopiero rola w Mefiście (1981) Istvána Szabó, którą zapoczątkował kolekcję legendarnych kreacji. W latach osiemdziesiątych Brandauer wyrósł na czołowego aktora europejskiego, wybitnego interpretatora ról niebanalnych, wieloznacznych, wymagających aktorskiej ekspresji i charyzmy. Doskonale czuł się w kreacjach konformistów zagubionych we własnych wyborach, zaszczutych, samotnych ofiar nie tylko systemu i historii, ale także własnych skłonności, chorobliwych ambicji i strachu. Taki był przede wszystkim w pozostałych częściach trylogii Szabó, tworząc (rzadki w kinie) tryptyk bohaterów w odmienny sposób zderzonych z historią.
Swoistym oddechem od tych ról miała być postać Nerona we włoskim serialu Quo vadis?. Kunszt i niezwykły dystans Brandauera wywołały u widzów niespotykaną dla odgrywanej przez niego postaci sympatię. Sława przywiodła go do Hollywood, gdzie zagrał w jednej z części przygód Jamesa Bonda (Nigdy nie mów nigdy, 1985) i w melodramacie Pożegnanie z Afryką (1985) Sydneya Pollacka, za który otrzymał nominację do Oscara.
Wielkie triumfy święcił także w teatrze, gdzie między 1983 a 1989 rokiem grał w Salzburgu w głośnej sztuce Jedermann von Hoffmannstahla. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych próbował swych sił jako reżyser, zyskując pochlebne oceny za Georg Elsner – jeden z Niemców (1989) oraz Mario i czarodziej (1994). Dostawał wówczas liczne propozycje od europejskich i amerykańskich producentów, ale śmierć żony spowodowała, że Brandauer wycofał się z intensywnej działalności artystycznej. Ostatnio pojawił się w najnowszej produkcji Francisa Forda Coppoli Tetro (2009)
Filmografia
1972 The Salzburg Connection
1980 Die Weber
1981 Mefisto / Mephisto
1983 Nigdy nie mów nigdy / Never Say Never Again
1985 Pułkownik Redl / Oberts Redl / Colonel Redl
1985 Latarniowiec / The Lightship
1985 Quo vadis?
1985 Pożegnanie z Afryką / Out of Africa
1988 Hanussen
1989 Rewolucja francuska / La révolution française / The French Revolution
1989 Georg Elser – jeden z Niemiec / Georg Elser – Einer aus Deutschland / Seven Minutes (także reż., also dir.)
1990 Wydział Rosja / The Russia House
1994 Mario i czarodziej / Mario und der Zauberer / Mario and the Magician (także reż., also dir.)
1999 Rembrandt
2000 Cyrano de Bergerac
2009 Tetro
2009 Manipulation