Środkowa część trylogii Istvána Szabó, wnikliwa analiza strachu i ambicji pchających w konformizm. Młody oficer armii cesarsko-królewskiej kończy szkołę wojskową. Zdaje sobie sprawę z tego, że jedyną ścieżką kariery jest manifestacyjna akceptacja powszechnie przyjętych konwenansów i ukrycie nieakceptowanych przez władze „ułomności”. Redl – Żyd i homoseksualista – opanował tę sztukę do perfekcji. Choć jego celem było jedynie przeżycie w konserwatywnym otoczeniu, zaczął być doceniany przez przełożonych i awansował. Coraz bardziej zapętlony w wykreowanych przez siebie światach, kłamstwach i spiskach, powoli tracił zdolność rozpoznania samego siebie. Gdy pewnego dnia zostanie zmuszony do wykonania najbardziej nikczemnego zadania, a potrzeba powrotu do własnej tożsamości nasili się – tragiczny kres niechybnie nadciągnie.
Pułkownik Redl nie wzbudził już takiej euforii jak Mefisto, ale to właśnie ten film wydaje się najdojrzalszy w całej trylogii. Przesycony tragizmem i fatalizmem, opowiedziany oszczędnie, stał się aktorskim popisem Brandauera, którego plastyczna twarz, eksponująca najmniejszą zmianę emocji, nadała filmowi walor głębokiego psychologicznie doświadczenia.
Rafał Syska
Nominated to Oscar for Best Foreign Language Film, IFF Cannes 1985 – Jury Prize, BAFTA Award 1986 for Best Foreign Language Film
Urodził się w 1943 roku w Bad Aussee jako Klaus Georg Steng. Austriacki aktor, który zrobił międzynarodową karierę. W latach siedemdziesiątych występował przede wszystkim w filmach telewizyjnych. Rozgłos przyniosła mu dopiero rola w Mefiście (1981) Istvána Szabó, którą zapoczątkował kolekcję legendarnych kreacji. W latach osiemdziesiątych Brandauer wyrósł na czołowego aktora europejskiego, wybitnego interpretatora ról niebanalnych, wieloznacznych, wymagających aktorskiej ekspresji i charyzmy. Doskonale czuł się w kreacjach konformistów zagubionych we własnych wyborach, zaszczutych, samotnych ofiar nie tylko systemu i historii, ale także własnych skłonności, chorobliwych ambicji i strachu. Taki był przede wszystkim w pozostałych częściach trylogii Szabó, tworząc (rzadki w kinie) tryptyk bohaterów w odmienny sposób zderzonych z historią.
Swoistym oddechem od tych ról miała być postać Nerona we włoskim serialu Quo vadis?. Kunszt i niezwykły dystans Brandauera wywołały u widzów niespotykaną dla odgrywanej przez niego postaci sympatię. Sława przywiodła go do Hollywood, gdzie zagrał w jednej z części przygód Jamesa Bonda (Nigdy nie mów nigdy, 1985) i w melodramacie Pożegnanie z Afryką (1985) Sydneya Pollacka, za który otrzymał nominację do Oscara.
Wielkie triumfy święcił także w teatrze, gdzie między 1983 a 1989 rokiem grał w Salzburgu w głośnej sztuce Jedermann von Hoffmannstahla. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych próbował swych sił jako reżyser, zyskując pochlebne oceny za Georg Elsner – jeden z Niemców (1989) oraz Mario i czarodziej (1994). Dostawał wówczas liczne propozycje od europejskich i amerykańskich producentów, ale śmierć żony spowodowała, że Brandauer wycofał się z intensywnej działalności artystycznej. Ostatnio pojawił się w najnowszej produkcji Francisa Forda Coppoli Tetro (2009)
1972 The Salzburg Connection
1980 Die Weber
1981 Mefisto / Mephisto
1983 Nigdy nie mów nigdy / Never Say Never Again
1985 Pułkownik Redl / Oberts Redl / Colonel Redl
1985 Latarniowiec / The Lightship
1985 Quo vadis?
1985 Pożegnanie z Afryką / Out of Africa
1988 Hanussen
1989 Rewolucja francuska / La révolution française / The French Revolution
1989 Georg Elser – jeden z Niemiec / Georg Elser – Einer aus Deutschland / Seven Minutes (także reż., also dir.)
1990 Wydział Rosja / The Russia House
1994 Mario i czarodziej / Mario und der Zauberer / Mario and the Magician (także reż., also dir.)
1999 Rembrandt
2000 Cyrano de Bergerac
2009 Tetro
2009 Manipulation