Pomiędzy

Historia czworga stambulczyków – trzydziestopięciolatów, którzy kochają się i nienawidzą, odchodzą od siebie i wracają. Pozornie są to dwie dobrane pary przyjaciół, jednak w scenariuszu (inspirowanym sztukami Harolda Pintera) nic nie jest takie oczywiste, a prawdę trudno odróżnić od gry i udawania. W liberalnych zachowaniach bohaterów – alkoholu i seksu tu nie brakuje – można odczytać głęboko tłumione kompleksy. Monologi stają się okazją do refleksji o pokoleniu, dojrzewaniu, wykorzenieniu. Wszystko dzieje się w nienależącej do nikogo przestrzeni mieszkania, które permanentnie jest wynajmowane jako plan filmowy. Ünal śmiało używa przeskoków czasowych (przemieszczając się na przestrzeni dziesięciu lat) i wstawek pod postacią fragmentów seriali czy reklamówek. Mają one przede wszystkim znaczenie parodystyczne, jednak czasem intrygująco komentują akcję. Choć całość powstała zaledwie w trzynaście dni (ze zdjęciami i montażem włącznie), film pełen jest oryginalnych rozwiązań inscenizacyjnych. Na uwagę zasługuje zwłaszcza prolog, kręcony z ręki, z nisko umieszczonej kamery i przy użyciu wielu zbliżeń oraz zwierzenia kobiece przedstawione na tle projekcji kalejdoskopowych grafik. Zainteresowanie wzbudza rówież pozakadrowy dźwięk i ostatnia, jakże symboliczna sekwencja.

Jan Topolski