To już lato

C'est déjà l'été to dojmujący obraz rozpadu rodziny. Pod jednym dachem mieszkają: bezrobotny ojciec, córka samotnie wychowująca dziecko (jej partner odsiaduje wyrok) i nastoletni syn. Wszyscy próbują ułożyć sobie życie. Marzenia rozbijają się jednak o siermiężną codzienność – kolejki po zasiłek, oczekiwanie na widzenia w więzieniu, pozbawione atrakcji, jałowe popołudnia. Z szarości wybijają jedynie drobiazgi – obserwacja muchy topiącej się w kałuży, kolorowa sprzączka przy pasku, kolczyk, którym dziewczyna przekłuwa sobie pępek.

Martijn Maira Smits pełnymi garściami czerpie ze stylu braci Dardenne. Niemal nie wykorzystuje muzyki, nie ocenia bohaterów, nie komentuje akcji, a nawet kręci w Seraing – miejscowości rozsławionej na ekranie przez belgijskich twórców.

„Rosetta” była pierwszym filmem współczesnego nurtu realistycznego, który naprawdę mnie poruszył – mówi reżyser. Ale moim celem nie było kopiowanie mistrzów, lecz jak najwierniejsze sportretowanie mieszkańców miasta.

Autor pokazuje bierność i bezradność ludzi, śledzi korzenie agresji w życiu społecznym, obnaża mechanizm sprawiający, że za jednym ustępstwem moralnym idą kolejne. Wraz z biegiem akcji głównym bohaterem filmu staje się młody chłopak. Rodzi się pytanie o jego przyszłość w świecie, w którym brakuje nie tylko pieniędzy na dotrwanie do końca miesiąca, ale też bliskości, miłości, ciepła. Ale przede wszystkim – nadziei.

Krzysztof Kwiatkowski