Wśród drzew

Dwóch chłopaków i dziewczyna, a wokół bujny las. Symboliczna przestrzeń, w której ci młodzi ludzie muszą skonfrontować się ze sobą, ze swoją fizycznością i seksualnością. Napięcie, jakie jest między nimi, i dramat ich uczuć są tak silne, że udzielają się widzowi. Niby nic się nie dzieje, a mamy wrażenie, jakbyśmy obserwowali sceny z początków świata, przeczuwamy, że każdy gest i każda decyzja są istotne, fundamentalne, że – być może – pozwolą nam rozwiązać zagadkę istnienia i własnej emocjonalności.

Kamera jest niesamowicie blisko bohaterów, przekraczając granicę filmowego podglądactwa czy też dokumentacji obserwującej, jest w intymnym kontakcie z protagonistami. Nie towarzyszy im, ale jest wśród nich, w środku tego świata. Słowa są tu właściwie nieistotne, najważniejszy jest obraz, który tworzy rzeczywistość rodem z obrazów fowistów, barwną, nasyconą, piękną, osaczającą, ale też nienaturalną, baśniową, choć niebezpieczną. Raz metaforycznie odrealnioną, innym razem okrutnie naturalistyczną. Tak oto film ów niejako nawiązuje do dokonań sztuki wideo-artu, eksperymentalnego kina, nie akcentując jednak ekwilibrystyki formalnej. Przeciwnie, poprzez oryginalną formę konstruuje fascynujący poemat o emocjach i pożądaniu.

Paulina Sieniuć