Valhalla Rising

Rok 1000, Skandynawia. Mroźne, osnute mgłą zbocza gór, hardzi i brodaci wikingowie, ani jednej kobiety na horyzoncie. Egzystencja, na którą składają się dźwięki pękających czaszek i rzężenie rozrywanych gardeł. Dwa ścierające się systemy wierzeń – politeistyczny nordycki panteon pod przywództwem boga wisielców Odyna i monoteistyczny ukrzyżowanego Boga chrześcijan. Jeden surowy i samowyniszczający, drugi zachłanny, ekspansywny i fanatycznie bezwzględny. Oba skazane na zagładę z ręki ich wspólnego syna – jednookiego, niemego wojownika (Mads Mikkelsen). Valhalla Rising jest obrazem suto czerpiącym z mitologii nordyckiej oraz chrześcijańskiego uniwersum. Tytułowe powstanie może odnosić się zarówno do ostatecznego zapełnienia Valhalli ostatnimi mężnymi wikingami, ginącymi w walce,  jak i do Ragnaroku – zmierzchu Bogów, poprzedzonego krwawą rzezią. Kręcony chronologicznie film, okraszony masą gwałtownych scen i śladową ilością dialogów, wymyka się słownictwu. Tytuły śródrozdziałów, posiłkujące się biblijnymi wyrażeniami takimi jak piekło, Bóg, czy ofiara tylko zaciemniają obraz całości, podkreślając rozdźwięk między własną elegancją, a budzącą wstręt, gwałtowną rzeczywistością.

Stanisław Liguziński